Bahçesaray’a kar yağar
Analar ağıt yakar
Beyaz ölüm
Dağların oyuklarında taht kurar…
Daha bu sabah yanımdaydı babam
Saçlarımı okşamış
“Gula mın ne istersin Van’dan”
“Konuşan bebek isterim”
Kar’ı sevmez mi çocuklar
Ben sevmiyorum
Babamı aldı beyaz karlar…
Ensesinde beyaz ölüm
Bir elinde konuşan bebek
Annem ağıt yakar
Kırk bir can oy havar
Çocuklar babasız
Asker boynu bükük
Can kurtarmaya giderken
Canından olmuş erler
Gözü yolda bebeler
Nişanlılar, taze gelinler,
Çorba yapmış, yol gözleyen eşler
Feryad u figan sarmış her yeri
Ciğerler pare pare…
Kar hiç bu kadar sevimsiz olmamıştı
Dağlar oyuklarda beyaz ölümü saklar
Analar yüreklerinde korkuyu avutur
“Bu garabette oturmayın” dedim
“Deme öyle yavrum, burası cennetten bir damla
Cennete giden yollar dikensiz olur mu?”
Analar yüreğinde daha kaç korkuyu avutur
Bilmem
Beyaz ölüm her dem
Yiğitlerin ensesinde…
