Yine yolculuk vakti
Mavi kelebekler ülkesine.
Canların derin çukurlara gömüldüğü
Ve acıların yüreklerde filizlendiği ülkeye.
Yine yolculuk vakti
Bilge Kral’ın ve onun yolunu yol edinenlerin yüreğine.
Yolculuk bu sefer Srebrenitsa’ya değil Arakan’a,
Mavi Kelebekler uçurdum bilinmeyen toplu mezarlara,
Kelebeklerim kondu Myanmar’ın her bir tarafına,
Dağlarına, ovalarına ve kan akan sularına.
Yollarda arıyordum yüreğime konmaya çalışan kelebekleri
Ne zaman döndü yüreğim soykırım tarlasına?
Ne zaman gömdüm acıları zihnime?
Yasını tutmaktan başka neye yarar ki aciz bedenim.
Dua bile edemedim yakılan canlara.
Hesabı sorulmaz mı
Arakan’ı görüp de ağlamayan gözden,
Çocukların arşı sarsan çığlıklarını duymayan kulaktan,
Kan gölünde yüzenlere yüreği titremeyenden,
Soykırıma rağmen hiçbir şey yapmayandan?
Sorulmaz mı bir gün?
Davut BAYDAR
