Hayat bu…
Sanma ki, hep mutlu olacaksın!
Bazen zorluklarla baş başa kalacaksın!
Dikenler batacak ayaklarına,
Taşlara takılıp düşeceksin.
Canın acıyacak,
Gözlerin dolacak,
Yüreğin yanacak,
Kimse gelip seni kaldırmayacak.
Derdini soran olmayacak.
Yaralarını kendin saracaksın.
Sen Müslüman isen eğer;
“Rabb’im var!” diyip ayağa kalkacaksın!
Dosdoğru devam edeceksin istikâmet üzere!
Kaybettiklerin olacak bu yolda.
“Keşke”lerin olacak kimi zaman.
Hataların olacak…
Ama asla “Neden ben?” demeyeceksin!
Seni ‘sen’ Yapan’a isyan etmeyeceksin!
Çünkü seni sen Yapan’ın en sevdiği zât
Dahi acının en koyu tonunu tadıp…
Daha en küçük yaştayken kimsesiz kaldı…
Namaz kılarken üzerine işkembeler atıldı…
Mübarek vücudu taşlarla kanatıldı…
Ama O, ümmeti için her gece gözyaşı döktü…
Dualar etti,
Ah etmedi,
İsyan etmedi,
Beddua etmedi.
Biz, işte böyle bir Peygamberin ümmetiyiz!
Biz çile ümmetiyiz!
Herkes yaşamayı sever,
Biz ölümü severiz!
Bizim davamızda ölmek var,
Dönmek yok!
Öyleyse sakın pes etme!
Ayağına batan dikenleri dert etme!
Sakın bu hak yolu terk etme!
Bu yolun sonu huzur doludur,
Merak etme!
Hatice Nur Sayma
