Şiir

Küçücük candır sahile sessizce vuran Bir nebze olsa, kalmadı sinelerde vicdan Yalnız Türkiye’dir gönülden kucak açan Hani ‘‘medeni Avrupa’’ hepsi koca bir yalan İnsanlıktan bir nebze merhamet yok Duyan...

I Bu gece çaresizliğimi yazdım mısralara Yüreğimden esen kasırgaları Mescidi Aksamın boynu bükük duruşunu Her müminin yüreğinden vuruluşunu Akan gözyaşlarından çağlayanları yazdım dağlara Biriken öfkemi de ekleyerek… Bileklerinden tutup Hazreti İsmail’in Nasıl...

Yokluğunda bir çocuk, ağlar ey Nebi Daralır içi, çaresiz, seni arar Ağır gelmiştir koca yükler, minik kalbine Uykusunda bir çocuk, seni sayıklar ey Nebi Yağmur yağar şehirlere, metal...

Mültecilik, Bu bir akım olmalı, karşılığı vicdanilik.. Ey yerin ve göklerin yaratıcısı! Ey tüm mültecilerin kurtarıcısı! Nedir bu savaşlar, neden bu vahşet? Akın akın göçenlere bakıyorum da, bu nasıl...

İMAN İman; dünyada ve ukbada en büyük nimet... İmansız gitmek; kurtuluşsuz kıyamet... İman; kâinata meydan okutan cesaret... İmansız gitmek; rahmete kavuşturmayan nedamet... İman ile ayağa kalk kıyam et... İmansız gitmek;...

…ve duraksadım bir sabah vakti seccademde çılgınca ötüşen kuşlar tutuverdi yüreğimden ağlamak istedim. gözyaşlarım nerdesiniz yokladım kalbimi bu sabah kuşlar için ağlamak geldi içimden! olmadı... Diyarbakır’da üşüyen bir çocuk yok mudur? ya...

Güleç bir sabah keyfiyle Çocukluğumu kuşandım Koşar adım, dört nala Berrak gökyüzüne Uçurtmamı uçurdum Güvercin edasıyla Narin bakışlıdır uçurtmam Çocuk masumiyeti renginde Heyecanlıdır boylu boyunca Kıpır kıpır hayat doludur Kuş gibi süzülünce gökyüzüne Yalın ayak...

Adımlarım tükeniyor koşmalarında. Mesafeler daralıyor. Tükeniyor ölçülerim ölçülerinde. Uykularım tükeniyor seni düşünürken, Sabahlıyorum. Tükeniyor gündüzlerim gecende. Işıksızlıklarımda Düşüncem dokununca sana, Karanlığım tükeniyor. Tükeniyor izlerim izlerini sürerken, Çıkmaz izler sunuyorum. Renklerim tükeniyor, görünce rengini, Yeniden renkleniyorum. Gözlerim değince...

Kom bûne dîsa li vî welatî, Morîkên hêviyê. Dil heye ku bibin risteyek; Risteya biratiyê. Di paxila vî zemanî de Zarokên Selahedîn dijîn. Tev bawer in, Tev rûken in. Çiqas hatibin rijandin...

Senin fotoğrafına başımı kaldırıp bakacak kadar yürekli değilim. Bombalar altında yaşamaya, hergün ölüp ölüp dirilmeye, aç kalmaya da alışkın değilim. Yüzündeki donuk ifadeye de yabancıyım galiba. Sana da Aylan’a...

Mazlumların çığlıkları Sıkıyor boğazımı Kırbaçlıyor ses tellerimi zaman ve hüzün Bir hıçkırık gibi oturmuş boğazıma Kalkmıyor ONU duyuramamanın hüznü var gözlerimde Ağladıkça kan saçıyorum etrafa Bağıramıyorum konuşamıyorum Tek şey yazabilmek Elimde bir kalem...

Güneşlendi dehliz, iç çekmeleri saymayın Görenler geçsin artık yol boyunda durmayın Merhamet dileyeni rahmetin ikliminden Alaşağı ederek kelepçeler vurmayın Ötüşlerde dinginlik var, bülbüller susmayın Bedenleri tertemiz çocuklara kıymayın Hak kavramını...

Sükunet ve huzuru yasarken, Aniden gelen bir gece. Sıradan ve muğlak olmayan, Gafleti, sersemliği ve serseriliği uyandırmaya çalışan bir gece. İhanet kokan, Aydınlığı karartan bir gece. Böyle geceleri daha önce de...

Vakit sabah Medeniyetin can evi sokaklar Vuruluyor şah damarından Al kanlar yuvarlanıyor kaldırımlarda Burundan geliyor ak sütler Vakit öğlen Sokaklar çiğneniyor Ölü kardeşlerin etinden menüler Gömlekleri önden yırtılmış Yusuflar geçiyor İbrahimler put yontuyor...

Ben bir çocuğum... Daha kundakta iken zulüm yazıldı coğrafyama. Gözyaşı yerine kan aktı minicik gözlerimden. Ninni yerine ağıtlar, feryatlar yükseldi annemin dilinden. Ben bir çocuğum demokrasi naraları altında Irak’ta katledilen... Katledilen sayım...