“…Îye ke çîyo rind kenê, Homa înan ra hes keno .”
Alî teber ra ame zerre. Destonê aye di je tas o baqirin est be. Mîyanê tasî de hakê zereji… Alî hona qij be. Des û di serre be. Şahar de pêr û birayanê xwu wa niştê ro. Maya înan neweşînî ra merd bî. Pîyê aye fabrîqa de xebityayê. Di birayê aye est bî. Nameyê jevî Hesen be. O bîn Şefîq. Hesen hewt serre bi. Lajek o aqil û kîbar be. Şefîq pîlerîyê înan be. Des û çehar serre be. Şefîq yew atolyaya kincan de xebatkar bi. O zî zey Hesenî aqil û kîbar be. Bale girweyê ci şenik be.
Alî birayanê xwu ra zaf hes kerdene bi. Seba înan heme çî kerdê. Ara û seppare û şomî ya înan Alî kerdê hadre. Pîyê înan siba ra şîyê qirwe, şondi ameye keye. No rî ra waqitê aye çîne be. Hefte de yew roj roje aresyeyîşî be. No roj de pîyê înan zaf eleqeder o qijikanê xwu bîyê. Înan a pîya zaf çî kerdê. Şîyê dükkon û market û kaykerdiş û pîknîk û geyrayîş. No rî ra zaferî Hesenî no rojê aresyayîşê pîyê xwu ra zaf hes kerdê.
Pîyê înan timukan lajekanê xwu ra vatê ke “Lajê mi, bieşnawe ke helal û herom bizane, kesî ya pero mede. Waharîn o namus û şeref û heysîyetê xwu bike.” Alî fikr nê kerde ke pîyê xwu çe ra hana vano. No qise yew goşê Alî ra kewtê zerre û o bîn ra kewte teber. Lajek o har be. Tim zuqaq û malla de qijikanê bînana daye pero.
Ma va ya Alî hakê zereji ardî keye, ez nika şima re nê hakan ra behs kena. Hesen… Birayê Alîyo qij, yew roj Alî ra va ke, “Keko, ti eşkenê mi re hakanê zereji bîyare? Zaf hîla mi şina ci. Ma va ya Alî birayanê xwu ra zaf hes keno, no rî ra Hesenî ra va “Beno birayê min o qişkek. Adê mi ad bo, wade mi wad bo ke ez to re hakê zereji ana.”
Seyîn ke destê Alî de hakî dî, Şefiqî birayê xwu ra pers kerd: “Birayê mi, to ne hakî ça ra ardî.” Alî veng nêkerd. Şefîq hers bi birayê xwu ra. Alî va ke: “Kekêyê mi, muhîm nîyo. Mi nê hakî seba birayê ma Hesenî ardî.” Şefîqî va ke: “Belê birayê mi, to rind kerd, feqet to de pereye çîne bî, to ça ra hakî ardî, kamî daye to?”
Alî va mi cîronê ma ra girewtî. Şefîqî va, eke hunîya ez bena nê hakê zereji peyser dana. Alî va “Heyronê to bî mebe. Mi aye ra nê hakî tiritî.” Şefîq zaf hers bi. “Birayê mi to çi ra tiritî?” Alî va ke: “Birayê mi Hesenî waştî. Pereyê ma zî çîne bî. No rî ra mi tiritî.”
Şefîqî va ke, “Nika eşmo ez nê hakanê înan bena serê banê înân de nona ro. Bale rayna hana meke. Ez şima re hakê zereji ana.”
Şefîqî a şewi hakê zereji peyser berdî. Birayanê xwu ra va: “Waqto ke pîyê ma ame, aye ra tabaye mêvacê. Ez zî tabaye nêvana.”
Alîya pîya hakî peyser berdî serê banê cîranî. Nimunekînî ra hakî uya naye ro. Peyser ameye keye. Pîyê înan ame keye. Kesî zî behsê hakê zereji ra tabaye nêva…
Rojo bîn siba ra rojê aresyayîşî be. Pîyê înan keye de be. Berê înan cenîya. Alî şi ber kerd a. Cîran ame be. Destê aye de yew taso baqirin be. Mîyanê ci de hakê zereji. Alî sifte de xwo şaş kerd. Cîranî va ke, “Nê hakê şimayê. Ma vizer şîbî mi seyd, seba hakê zereji. Ma heris û çehar hakî seyd de dî. Na bar a şima wa. Hesen beno ke zaf hes keno.”
Pîyê Alî va ke: “Cîranê mi, be zerre. Ma pîya ara biki.” Cîranî va ke: “Cîranê mi, nê ez to re zaf teşekkur kena ke, zey Şefîqî yew lacekê to esto. Vizer zaf dest eşt ma. Ma tamîratê camî ya malla kerdê. Şefîq zî ma re zaf ardimkar be.” Pîyê Alî va, “Cîranê mi, lajekê mi maşallah zaf rindê. Feqet ez nîyeşenâ ke zaf eleqedarê înan bî.” Cîran şi, Şefîq û Alî ameye çim be çim. Alî xetaya xwu fehm kerd bi.
Çend rojî tepeya verê camî ya malla de cematê camî ra yew merdimê îxtîyarî veyn da: “Alî, Alî!”
Alî şi merdimî hete. “Kalî, vaci, ti se vane?” Merdimê xerîbî va, “Ti birayê Şefîqî yê?” Alî va ke “Bele, kalî, ez a.”
Merdimî va: “Bina Alî. Ez zaf bîya îxtîyar. Keyê de hîre zerejê mi este. Eke ti sînene, bê ma şeri keye, ez zerejan dana to. Bere keyeyê xwu û mi re zaf duayan bikê.”
Alî nêzana ke se vaco. Zaf heyecan kerd. Peynî de va ke “Kalî, ez nêwazena.” Kalê xerîbî va “Çira?” “Ez nêvazena. Eke ez zerejan bigî, birayê mi Şefîq vano ke, mi nê zerejî tiritê.”
Kalî va: “Temam! Eke hunî ya nimaje îşaye de pîya bêrê camî. Ez zerejan ana camî. Wa Şefîq zî bero.”
Alî va “Bina nika bi, temam!”. Seyîn hana va, Alî rama şi. Na mesela Şefîqî ra vati. Şefîqî va: “Temam, ma şini.” Pîyê înan ame keye û şomîya xwu werde. Nimaje îşaye de, pero pîya şî camî.
Mîyanê şewi de ezan veyndeyayê… Eywana camî ra vengê zerejan ameyê. Şefîqî destanê birayane xwu ra tepişt bi…
- Reklam-