Güneşin aydınlığından süzülüp dünyanın karanlığına
Bir ok gibi gererek zamanı yayından
Saplanıverdin tam on ikiden çağa, mala, paraya
Ne vakit özgürleşeceksin kardeşim? Sen, tutsaksın!
Binlerce bahanenin hırsla büründün hâdimine
Kana, dikene, yola susamış ayakların
İhanet ediyorsun Rahmân’a verdiğin ahde
Ne vakit özgürleşeceksin kardeşim? Sen, tutsaksın!
Nefesinin sayfaları her gün geçiyor kîlükal ile
Tükenmiş elindeki cihadı bileyen kılıçtan kalemin
İslâm ile bezenmiş satırlar elbet cennettir sana
Ne vakit özgürleşeceksin kardeşim? Sen, tutsaksın!
Bir ölüm uykusudur yastığından dökülen her hece
Harfleri kayıp, manası boğuk ezberlediğin kitabın
Gün yeniden doğacak kalkarak dirildiğin yerde
Ne vakit özgürleşeceksin kardeşim? Sen, tutsaksın!
Not: Bu şiir, Şehit Seyyid Kutub’un
“Kardeşim Sen Özgürsün” şiirinden mülhemdir.
