Dar geliyor azizem
Bu dünya ruhuma dar geliyor
Aklıma zarar ziyan
Kalbime hep hüznünü yığıyor
Bir çocuk gördüm azizem
Yüzü gözü toz duman
Toprakta koşup oynamadı
Yeni çıktı bombardımandan
Göz göze geldik bir an azizem
Utandım…
Çektim gözlerimi hemen
O küçücük kalbe sığdırılan endişeden
Omuzlarının çöküşünden
Yaş dolu gözlerdeki o asil öfkeden
Utandım azizem.
Onu bu kadar inciten
Ne elinden düşen şekeri
Ne de kırılan oyuncağıydı azizem
Onu bu kadar inciten
Zalimin kurşunu
Bir de ümmetin suskunluğuydu…
Göğü kararmış küçüğümün
Füzeler uçuyor kuşlar niyetine
Ümitsizce bakındığı toprak toprak değil azizem
Kan renginde kan kokuyor
Belki annesinin
Belki babasının
Ya da onun gibi çocukların.
Ümmetin yetim çocukları onlar
Savaşın çocukları
Soludukları havaya, taşıdıkları cana göz dikilmiş
Oyunları çalınmış ellerinden
Bildiğim tek bir oyun var burada azizem
Şehitcilik…
Bir çocuk şehit olur şakadan
Diğerleri omuzunda taşır, selamlar
Ve toprakla süslerler
O kanlı elbiselerle bedeni
Hem
Büyüklerin saklambaç oynadığı bir çağda
Çocuklara da şehitçilik oynamak düşer,
di mi azizem…
